در آرزوی توجه: شرح غزل پنجاهم حافظ در اپیزود جدید پادکست
غزل پنجاهم حافظ با آن آغاز تکاندهندهاش: «به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است»، روایتی است از دلشکستگی و امیدِ یک شاعر. این غزل در دورهای سروده شده که حافظ پس از تبعید، مشتاقانه در انتظار توجه دوباره شاه شجاع بود. ابیات اولیه، پر از التماس و آرزوی اعتناست؛ گویی شاعر با تمام وجود میکوشد تا توجه ممدوح را بار دیگر به سوی خود جلب کند.
اما در میانههای غزل، کم کم صدای ناامیدی به گوش میرسد. حافظ که بیاعتنایی و بیمروتی ارباب زمانه را میبیند، در ابیات پایانی، خویشتن را به صبر و بردباری توصیه میکند. بیت معروف «مرو به خانه ارباب بیمروت دهر / که گنج عافیتت در سرای خویشتن است» پیام اصلی غزل است: نجابت در کنارهگیری و قناعت است، نه دست نیاز به سوی بیمروتان دراز کردن.
اپیزود جدید پادکست «محرم دل»، غزل ۵۰ همراه با شرح کامل
در اپیزود تازه پادکست ما، به ژرفای این غزل عاشقانه و درعینحال اندرزگو میرویم. سطر به سطر این شعر را میشکافیم و برایتان روایت میکنیم که:
- چرا حافظ دل را «مبتلای خویشتن» میداند؟
- نقش شاه شجاع به عنوان ممدوح در این غزل چیست؟
- و این گذر از امید به ناامیدی و سپس تسلیم و قناعت، چه داستانی را در زندگی حافظ روایت میکند؟
شرح کامل این غزل زیبا را در پادکست ما، همراه با روایتی روان و جذاب بشنوید. برای دسترسی به این محتوا، به سایت و کانالهای ما مراجعه کنید و در دنیای پراحساس اشعار حافظ غرق شوید:
مستانه پارسا
دیدگاه خود را بنویسید