مستانه پارسا

معنی واقعی واژهٔ «ساقی» در شعر حافظ چیست؟

/post-86

چرا «ساقی» مهم‌ترین واژهٔ دنیای حافظ است؟
اگر یک واژه را بخواهیم به‌عنوان «کلید ورود» به جهان حافظ انتخاب کنیم، آن واژه بی‌تردید ساقی است. واژه‌ای که در نگاه اول ساده به نظر می‌رسد، اما در باطن هزار لایهٔ معنایی دارد


غزل شماره 50 حافظ همراه با شرح ابیات: «به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است»

/post-80

غزل پنجاهم حافظ با آن آغاز تکان‌دهنده‌اش: «به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است»، روایتی است از دل‌شکستگی و امیدِ یک شاعر. این غزل در دوره‌ای سروده شده که حافظ پس از تبعید، مشتاقانه در انتظار توجه دوباره شاه شجاع بود. ابیات اولیه، پر از التماس و آرزوی اعتناست؛ گویی شاعر با تمام وجود می‌کوشد تا توجه ممدوح را بار دیگر به سوی خود جلب کند.


غزل 45 حافظ همراه با شرح: «در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است»

/post-78

گاهی زندگی آنقدر سخت می‌شود که آدم احساس می‌کند در کل دنیا، حتی یک دوست واقعی ندارد. حافظ هم چنین روزهایی را از سر گذرانده است. پادکست «محرم دل» در اپیزودی جدید و تأثیرگذار، به سراغ غزل چهل و پنجم حافظ می‌رود که با این مصرع عمیق آغاز می‌شود: «در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است».


غزل 44 حافظ همراه با شرح: «کنون که بر کف گل جام باده صاف است»

/post-77

 این غزل زیبا در وصف بهار آمده و  لباس نو طبیعت را یادآور می‌شود. در چنین روزهایی، چه همدمی بهتر از اشعار حافظ؟ پادکست «محرم دل» در اپیزودی تازه، غزل چهل و چهارم حافظ را با اجرای مستانه پارسا برای شما روایت می‌کند؛ غزلی که با این مصرع زیبا شروع می‌شود: «کنون که بر کف گل جام باده صاف است».


غزل ۴3 حافظ همراه با شرح: «صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است»

/post-75

در هوای پیرنگ‌های کهن و نو، بار دیگر به سوی دیوان خواجه شیراز پرواز می‌کنیم. «محرم دل» در اپیزودی تازه، میزبان غزلی از حافظ است که گویی از دل ابرهای تیره روزگار، خورشیدی را نمایان می‌سازد. غزل چهل و سوم با آن آغاز طرب انگیز: «صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است».


غزل ۴۲ حافظ همراه با شرح: «حال دل با تو گفتنم هوس است»

/post-73

غزل چهل و دوم حافظ با مصرع عاشقانه «حال دل با تو گفتنم هوس است» آغاز می‌شود و درونمایه‌ای عمیقاً رندانه را به نمایش می‌گذارد. این شعر جاودانه، قرن‌هاست که مورد بحث ادیبان بوده است؛ برخی با استناد به مفاهیم بلند آن، آن را نماد عشقی حقیقی و الهی می‌دانند، در حالی که عده‌ای دیگر با توجه به صراحت گفتار و روحیه سرفرازانه شاعر، آن را حاصل یک رقابت غزلی و از سروده‌های دوران جوانی خواجه می‌شناسند.